Οικονομική κρίση ή κρίση από την πολύ οικονομία?

Οικονομική κρίση ή κρίση από την πολύ οικονομία?

Θεωρώ οτί σιγά σιγά όλο και περισσότεροι άνθρωποι προβληματίζονται από την κατάσταση που επικρατεί αλλά και που έπεται. Όχι μόνο προβληματίζονται αλλά αναρωτιούνται. Κάποιοι αγανακτούν , άλλοι υπομένουν . Μερικοί βέβαια πιο ονειροβάτες αναλώνονται σε σκέψεις μόνο όταν βλέπουν Λαζόπουλο ή Ράδιο Αρβύλα και μετά τα ξεχνάν και κοιμούνται σκεπτόμενοι την γειτόνισσα , το ποδόσφαιρο , την καινούρια κρέμα της L’Oreal ακόμα και τα τούρκικα σήριαλ.

Θα με πιάσει κρίση! Μα πιο πριν θα πιάσει την τσέπη μας κρίση

Πως θα σκεπτόταν η τσέπη μας αν μπορούσε να μιλήσει?Μάλλον θα έβριζε και θα σιγοψιθύριζε το γνωστό τραγουδάκι «νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος» που το πλήθος σιγά σιγά αραιώνει, τα υπόλοιπα λεφτά μιλάνε κινέζικα και εξαφανίζονται.

Παρατηρώ τον κόσμο να μένει άπραγος και να βρίζει μια τον Jeffrey μια το ΔΝΤ , μια τον Καραμανλή και όλοι όλους. Ωραία τι άλλο μπορούμε να κάνουμε ώστε να ατενίσουμε ένα μέλλον με ελπίδα? Τώρα έχουμε φτάσει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να δουλέψεις υπερβολικά και ασταμάτητα για να έχεις το δικαίωμα να επιβιώσεις! Όχι να ζήσεις! Να επιζήσεις!

Οικονομική κρίση ή κρίση από την πολύ οικονομία?

Ένα ερώτημα που στροβιλίζει στο μυαλό μου και φαντάζομαι έναν κόσμο βγαλμένο από την παπιούπολη και καρικατούρες εμπνευσμένες από το Σκρούτζ να αγωνιούμε για την πρώτη μας δεκάρα. Κάποιοι βέβαια καλά θα κάνουν γιατί μόνο αυτή θα τους έχει απομείνει. Οι υπόλοιποι θα είναι σαν το Σκρούτζ με μια μικρή διαφορά! Δεν θα υπάρχει θησαυροφυλάκιο!!! Θυμάται κάνεις τον Σκρούτζ πως ήταν όταν ο Μουργόλυκοι του έκλεβε το θησαυροφυλάκιο? Ή θα ήταν άρρωστος στο κρεβάτι ή θα ραδιουργούσε εναντίον του αντιπάλου του με ένα πανούργο κόλπο για να πάρει ότι του άνηκαν πίσω. Εφόσον η επιθυμία τους είναι να γίνουμε Σκρούτζ γιατί δεν γινόμαστε η δεύτερη εκδοχή του? Να μην μείνουμε σιωπηροί και κατά φαντασίαν ασθενής στο κρεβάτι της πραγματικότητας, να μην δεχτούμε το μνημόνιο σαν τον φυσιολογικό ορό , να μην τον αφήσουμε να τρέξει στις φλέβες και αποχαυνώσει όλα τα κύτταρα μας. Πλέον οι λογαριασμοί μου θυμίζουν χάπια και το δελτίο ειδήσεων συνταγολόγιο. Γιατί να μην βγούμε έξω στον ήλιο , έξω στις πλατειές μονιασμένοι , χωρίς υποχθόνιους σκοπούς να συζητήσουμε να ακούσουμε να γελάσουμε να σκεφτούμε να αποφασίσουμε τι μας πήραν , πως μας το πήραν και να διεκδικήσουμε τα πάντα από την αρχή!